HANDICAPNIEUWS.NET

JOURNALIST IANTHE (38) WAS ZWAAR DEPRESSIEF: 'MIJN WERELD WERD INKTZWART'.

bron: Redactioneel/RTLnieuws.

door: Marlies van der Vloot.

Ianthe Sahadat heeft vandaag haar 'coming-out': in de Volkskrant schrijft de journaliste over haar zware depressie. "Ik was ervan overtuigd dat ik gif in mijn aderen had."

Had je van tevoren tegen Ianthe gezegd: 'Jij wordt depressief', dan had ze je nooit ofte nimmer geloofd. Maar toch waren daar ineens de paniekaanvallen, de angsten, de gitzwarte gedachten – die steeds zwarter werden. "Op een gegeven moment zat ik in een hoekje op de grond te trillen", zegt ze tegen RTL Nieuws. "Ik durfde mijn keuken niet meer uit."

De mailbox van journaliste Ianthe Sahadat (38) stroomt vandaag vol: iedereen reageert op haar verhaal in de Volkskrant, waarin ze schrijft over haar depressie. "Ergens in 2011 verdween ik van de wereld in kleur", schrijft ze. "Na een maand of vier zinken was het mijn brein gelukt op inktzwart te gaan." De aanleiding voor het verhaal in de krant is Ianthes debuutroman Drijfhout, die ook autobiografische elementen bevat. "Het schrijven was niet makkelijk, maar ik dacht: ik heb zulke goede materie in handen, ik móét hier iets mee doen."

Toneelspelen.

Haar depressie ontstond sluipenderwijs, zonder dat ze het door had. Ianthe sliep slecht. En soms helemaal niet. 's Nachts raakte ze in paniek, overdag durfde ze steeds minder. Door de stad fietsen, een druk café binnenstappen: alles was een opgave. "Ook geluid kwam heel hard bij mij binnen. Als iemand aan het einde van de straat zijn fiets op slot zette met een kettingslot, was het voor mij alsof iemand met dat slot op mijn hoofd sloeg."

De diagnose kwam pas een paar maanden later: een ernstige depressie met psychotische kenmerken. "Ik heb heel lang toneelgespeeld", vertelt Ianthe. "Dan ging ik naar mijn werk, was ik heel hard bezig met doen alsof ik druk was." Ianthe hoorde ooit een psychiater zeggen: 'Als je nog dingen kunt doen zoals je nagels lakken, gaat het goed met je. "Dus ik ging maar mijn nagels lakken. Probeerde er representatief uit te zien." Tot het écht niet meer ging en Ianthe aan haar chef moest vertellen: ik kan dit niet meer.

Zwart gif.

Een jaar zat ze thuis. Een korte periode woonde ze bij vrienden. "Dat was heel fijn; zij hadden twee kleine kinderen. Die brachten lichtheid en afleiding. Want voor mensen die depressief zijn, is tijd de grootste vijand. Iedere seconde voelde voor mij als een jaar."

Wel was ze bang dat ze haar depressie zou overbrengen op iedereen met wie ze omging. "Dat beschrijf ik ook in mijn boek. Ik was ervan overtuigd dat ik geen bloed meer in mijn aderen had, maar zwart gif. En als ik te dicht bij andere mensen zou komen, zou ik hen besmetten met mijn donkerte."

Het verstrijken van de tijd, medicijnen en heel veel therapie hielpen Ianthe er langzaam maar zeker weer bovenop. "De dagbehandelingen waren zwaar en hadden iets treurigs, als ik erop terug kijk. Maar toen was het voor mij heel goed."

Onbegrip.

Wat ze moeilijk vond, was het onbegrip van anderen. "Depressies en psychoses zijn geen alledaagse onderwerpen. We praten makkelijker over scheidingen en kanker. Vergelijk de zinnen 'Henk heeft een tumor' en 'Henk hoort stemmen' maar eens met elkaar. Bij die laatste zin weten mensen niet hoe ze moeten reageren."

Ander voorbeeld: "Toen ik terug was op de redactie na een jaar van afwezigheid, vroeg een collega: 'Lekker op vakantie geweest?' Dat laat zien hoe lastig onderwerp het is: er wordt niet over gesproken." Zelf wist ze ook niet goed hoe ze het gesprek moest openen. "Als mensen aan mij vroegen hoe het ging, moest ik dan zeggen: 'Goed, ik ben niet meer bang voor de kleur blauw?'"

Met haar verhaal en haar roman wil Ianthe het taboe doorbreken. "Mensen reageren goed op het artikel. Sommige collega's mailden ook: 'Ik wist niet dat je dit hebt meegemaakt'." Nu gaat het goed met Ianthe. Haar wereld is weer in kleur. "Heel af en toe ben ik nog bang dat het terugkomt, dat ik per ongeluk de verkeerde afslag neem. Maar ik heb in therapie geleerd wat mijn valkuilen zijn, en wat de signalen voor een terugslag zijn. Ik durf weer op mezelf te vertrouwen."